Նեմեսիսի արձանի հետ կապված թուրք-ադրբեջանական վայրահաչոցի շարունակվող ալիքների հիմքում քաղաքական հաջողված մանևրի զարգացումն է։ Դրա տրամաբանությունը հետևյալն է՝ «Հակառակորդի սխալն օգտագործել նրա իսկ կողմից քեզ համար ստեղծված կաղապարները շրջանցելու համար»։
Բանն այն է, որ հունվարին Թուրքիայիում տեղի ունեցած աղետաբեր երկրաշարժի հետ կապված Հայաստանի քայլերը՝ հումանիտար օգնության տրամադրում, ԱԳ նախարարի միջոցով պաշտոնական ցավակցության հայտնում և այլն, նաև միջազգային խոշարացույցի ներքո որոշակի դրական միջավայր էին ստեղծել Թուրքիա-Հայաստան տիրույթում՝ դրանով իսկ սահմանափակելով Թուրքիայի առավել առարկայական քայլերն ու արձագանքները Հայաստանի հետ կապված տարածաշրջանային թեմատիկային։ Ըստ էության, դա լրջագույն խնդիր էր նաև Ադրբեջանի համար, քանի որ հայկական պետությունների ուղղությամբ անդադար սադրանքների՝ առնվազն քաղաքական և քարոզչական ֆոնը լիովին հնարավոր չէր լինում ապահովել՝ համաձայն թուրք-ադրբեջանական համապատասխան քաղաքականության, որին առերեսվում ենք արդեն մի քանի տարի։
Եվ ներկայում, փաստացի, հայկական կողմից ժամանակային և իրավիճակային տեսանկյունից լիարժեք չհաշվարկված քայլն ուղղակի նվեր էր Բաքու-Անկարա տանդեմի կողմից Հայաստանին փակուղի ներքաշելու առումով, որին հատկապես Բաքվի քարոզչական քաղաքականության համակարգողներն անհամբեր էին սպասում։ Ընդամենը հիշեցնեմ, որ Հուշարձանի բացմանն Ադրբեջանն ավելի արագ արձագանքեց, քան Թուրքիան։ Հետո արդեն՝ օդային տարածքի փակում, Ալիևի այց Ստամբուլ, երկրաշարժից հետո տուժած բնակաայրերում միլիոնավոր դոլարների ներդրման խոստումներ և Թուրքիայի իշխանությունների կողմից նախկին քամահրական տոնով ու բառապաշարով հռետորաբանություն Հայաստանի հասցեին…
Ստեղծված իրավիճակում, բնական է, որ միայն պաշտոնական հռետորաբանությամբ կամ այդ հարթությունում այլ ժեստերով հնարավոր չէ Թուրքիային նախկին հուն տեղափոխելը. Հայաստանից առարակայական քայլեր են պահանջելու, որոնց քննարկումն անգամ կարող է արժեհամակարգային հետևանքներ ունենալ մեզ համար։ Բայց առջևում Թուրքիայի համապետական ընտրություններն են, պետք է ակնդետ կերպով հետևել դրանց ընթացքին և փորձել որսալ իրավիճակային պատեհ առիթներ՝ Անկարայի վարքագիծը հնարավորինս կանխատեսելիության հուն վերադարձնելու տեսանկյունից։
Արմեն Պետրոսյան