«Ձեռներեցության ամերիկյան ինստիտուտի» գիտաշխատող, վերլուծաբան Մայքլ Ռուբինը National Interest պարբերականում հոդված է հրապարակել Արցախի Հանրապետության դեմ Ադրբեջանի կողմից՝ Թուրքիայի ու սիրիացի վարձկանների աջակցությամբ, սանձազերծած պատերազմից հետո անցած մեկ տարվան նվիրված ՝ այն վերնագրելով՝ «Լեռնային Ղարաբաղ. ԱՄՆ-ի ձախողման մեկ տարին Հարավային Կովկասում»։
«Մեկ տարի առաջ այսօր, ադրբեջանական բանակը, աջակցությամբ թուրքական հատուկ ջոկատների և սիրիացի ջիհադականների, որոնք հանդես էին գալիս որպես թուրք վարձկաններ, անակնկալ հարձակում սկսեցին Լեռնային Ղարաբաղի վրա, վիճելի տարածք, որը Հայաստանը վերահսկում էր 1988-94թթ.-ների պատերազմից հետո։ Մինչ Ադրբեջանն իր գործողությունները հիմնավորում էր նրանով, որ միջազգային հանրությունը ճանաչում է տարածքը որպես ադրբեջանական, իրավիճակը ավելի բարդ էր:
Իրավական առումով, առնվազն Վաշինգտոնի տեսանկյունից, Ադրբեջանի գործն այնքան էլ հստակ չէ, ինչպես պնդում են նրա կողմնակիցները: Նախ, Միացյալ Նահանգները շարունակում են ճանաչել Հայաստանի Հանրապետությունը որպես օկուպացված երկիր, այն բանից հետո, երբ Իոսիֆ Ստալինը նենգափոխեց երկրի սահմանները և այն ներառեց Խորհրդային Միության կազմում: Բացի այդ, երբ 1991-ին Ադրբեջանը վերահաստատեց իր անկախությունը Խորհրդային Միության փլուզումից հետո, նրա խորհրդարանը դա արեց՝ հիմնվելով Ադրբեջանի առաջին անկախ հանրապետության սահմանների վրա, այլ ոչ թե հետագա Խորհրդային Միության ստեղծած Ադրբեջանի Խորհրդային Սոցիալիստական Հանրապետության տարածքի վրա: Երրորդ, ինքնավար մարզի բնակչությունը քվեարկեց Ադրբեջանի վերահսկողությունից դուրս գալու օգտին, քայլ, որը սահմանադրորեն վավեր էր:
Դիվանագիտական գործը նույնքան կարևոր է: Մինչ Ադրբեջանի իշխանությունները երբեք չեն ընդունել Հայաստանի վերահսկողությունը Լեռնային Ղարաբաղի և մի շարք ադրբեջանական շրջանների վրա, որոնք տարածքը բաժանել են Հայաստանից, Բաքուն պարտավորվել էր տարածքային վեճը դիվանագիտական ճանապարհով լուծել՝ Մինսկի խմբի գործընթացի շրջանակներում: Մինչ ադրբեջանցի դիվանագետները կարող էին ասել, որ առաջընթացը ոչ մի տեղ չի գնում, դա սուտ էր. Մինսկի խմբի ներսում լայն կոնսենսուս կար խաղաղապահների, ամենայն հավանականությամբ, անկողմնակալ սկանդինավյան երկրներից, ինչպես նաև ադրբեջանական օկուպացված շրջանների վերադարձի վերաբերյալ, քանի որ վստահությունը մեծանում էր:
Անկախ ամեն ինչից, պետքարտուղարությունը Ադրբեջանի բռնապետ Իլհամ Ալիևի կողմից հարձակման հրաման տալուց վեց ամիս առաջ կասեցրել էր Ազատության աջակցության ակտի 907-րդ հոդվածի դրույթներից, որոնք թույլ կտային ԱՄՆ-ին օգնություն տալ Ադրբեջանին: Այդ հրաժարման հիմքը եղել է դիվանագիտական գործընթացին Ադրբեջանի հանձնառությունը:
Այն, որ Ադրբեջանը զարմացրեց ոչ միայն հայերին, այլև ամերիկացիներին, մնում է հետախուզական ձախողում, որը մինչ այժմ Կոնգրեսը և ԱՄՆ-ի հետախուզության լայն շրջանակները չեն կարողացել հետաքննել: Ոչ մի ազնիվ վերլուծաբան չի կարող անտեսել այն փաստը, որ ներխուժումը համընկել է Հայոց ցեղասպանության ֆոնին անկախ Հայաստան Օսմանյան կայսրության ներխուժման հարյուրամյակի հետ: Սա պատահականություն չէր, այլ միտումնավոր: Պարզ ասած, Ադրբեջանի և Թուրքիայի քայլը բացման պատրվակ հանդիսացավ այն ամենի համար, ինչ երկու երկրների ղեկավարները հույս ունեին, որ կլինի Հայոց ցեղասպանության տարբերակ 2.0-ը:
Ներխուժումից հետո Պետդեպարտամենտը՝ երկու պետքարտուղարներ Մայք Պոմպեոյի և այնուհետ Էնթոնի Բլինքենի գլխավորությամբ, Միացյալ Նահանգներին վերադարձրեց դիվանագիտության: Մինսկի խմբի ամերիկացի համանախագահ Էնդրյու Շոֆերը վերադարձավ տարածաշրջան՝ փորձելով վերսկսել դիվանագիտությունը:
Ցավոք, ոչ Շոֆերի մեղքով, Բլինքենը և նախագահ Ջո Բայդենը սխալ թույլ տվեցին։ Բայդենը ճիշտ էր, որ պաշտոնապես ճանաչեց Հայոց ցեղասպանությունը: Սակայն հաջորդ օրը Բլինկենը կրկին հանգիստ հրաժարվեց 907-րդ հոդվածից՝ փաստացի պարգևատրելով Ադրբեջանին իր ագրեսիայի համար: Ազատության աջակցության ակտի թե՛ տառով և թե՛ ոգով, Բլինկենի քայլը խախտեց ԱՄՆ օրենքը, չնայած Կոնգրեսը չափազանց շեղված էր նրան պատասխանատվության ենթարկելու և հրաժարումը չեղյալ համարելու համար: Չնայած Ազգային անվտանգության հարցերով խորհրդական Ջեյք Սալիվանն ու Բլինքենը, հավանաբար, ձիթենու ճյուղը համարել էին Ադրբեջանին սեղանի շուրջ պահելու համար նպատակահարմար, սակայն արդյունքում եղավ ամերիկյան ազդեցության կորուստ ու ազդակ՝ Ալիևին, որ Միացյալ Նահանգները թույլ են:
Անցած վեց ամիսների կարճ հետազոտությունը ցույց է տալիս, որ դիվանագիտությանը վերադառնալուց հեռու՝ ամերիկյան պասիվությունը հնարավորություն է տալիս մեծացնել ադրբեջանական ագրեսիան: 2021 թվականի մարտի 25-ին ադրբեջանցի զինվորները քարեր են նետել հայ քաղաքացիական մեքենաների ուղղությամբ՝ Արցախի Ասկերանի շրջանի Սարուշեն-Կարմիր Շուկա ճանապարհին: Երեք օր անց ադրբեջանական զորքերը դարանակալել են քառասունչորսօրյա պատերազմում զոհված հայ զինվորների դիակները տեղափոխող հայկական մեքենան: Ապրիլի 20-ին ադրբեջանական ուժերը գնդակոծել են Արցախի մայրաքաղաք Ստեփանակերտի Վաղարշյան փողոցում գտնվող հայկական տունը: Չնայած կրոնական ազատությունը հարգելու Ադրբեջանի դիվանագիտական խոստումներին, ապրիլի 26-ին երեք ադրբեջանցի զինվորներ ծեծի ենթարկեցին և քաշքշեցին հայ հովիվին Սյունիքի Առավուս գյուղում: Երկու օր անց քաղաքացիական հագուստով ութից տասը ադրբեջանցիներ ներթափանցեցին երկու կողմերի միջև գոյություն ունեցող բուֆերային գոտի, նախքան հայկական ուժերի կողմից հետապնդումը:
2021 թվականի մայիսին նման խախտումները շատացան: Ադրբեջանը դատավարական շոու սկսեց լիբանանահայ Վիգեն Էուլջեքչյանի նկատմամբ, որին ադրբեջանական ուժերն առևանգել էին 2020 թվականի նոյեմբերի 9-ի հրադադարից հետո. նա մնում է բանտում: 2021 թվականի մայիսի 12-ին ադրբեջանական ուժերը երկու մղոն ներթափանցեցին դեպի Սյունիքի մարզի հայկական տարածք՝ գրավելու Սև Լիճը: Նման միակողմանի «սահմանների ճշգրտումները» շարունակվեցին հաջորդող օրերին: Մայիսի 14-ին, օրինակ, Ադրբեջանի Armedինված ուժերը ևս 300-400 մետր առաջ շարժվեցին դեպի Վարդենիս: Գեղարքունիքի մարզում ադրբեջանական զինուժը շարունակում է գնդակոծել սահմանը հայ զինվորների ուղղությամբ: Արցախի Սոս գյուղի վրա նմանատիպ հարձակման հետևանքով քաղաքացիական անձ է վիրավորվել:
Ամերիկյան դիվանագիտական որևէ լուրջ հետմղման բացակայությունը պարզապես պատճառ դարձավ, որ Ալիևը դառնա ավելի ագրեսիվ: Մայիսի 20-ի երեկոյան ժամը 21:10-ի սահմաններում մի քանի ադրբեջանցի զինվորներ մտան Հայաստան, հայ զինվորների հետ ծեծկռտուքի արդյունքում գրեթե մեկ տասնյակ վիրավորվել են: Մեկ շաբաթ էլ չանցած, ադրբեջանական ուժերը սպանեցին հայ սերժանտ Գևորգ Խուրշուդյանին՝ Հայաստանի Վերին Շորժա գյուղի մոտակայքում: Երկու օր անց Ադրբեջանը Գեղարքունիքի սահմանի մոտ առևանգեց ինժեներական աշխատանք կատարող վեց հայ զինվորների: Ըստ Գլխավոր շտաբի պետ Արտակ Դավթյանի, Հայաստանում մնում են մինչև 1000 ադրբեջանցի զինվոր:
Հունիսին նման ագրեսիան կրկին թեժացավ: Ադրբեջանցի զինվորները, գուցե սոված, քանի որ ադրբեջանցի պաշտոնյաները հափշտակել էին ռազմական պաշարները, կրակել էին Հայաստանում գտնվող հովիվների վրա և գողացել նրանց անասունները: Հայ զինվորները Գեղարքունիքի մարզում կասեցրել են հովիվից ձի գողանալու հերթական փորձը: Եվ հայերը չեն միայն զոհերը: 2021 թ.-ի հունիսին ադրբեջանցի զինվորները սպառնացին մահապատժի ենթարկել իսպանացի լրագրողներին, ովքեր հաղորդում էին սահմանի հայկական կողմից, իսկ հաջորդ ամիս ադրբեջանական հարձակումները անասունների վրա, ինչպես նաև դիպուկահարների հարձակումները (որոշ դեպքերում մահացու) և փոխհրաձգությունները շարունակվեցին Հայաստանի սահմանով:
Քանի որ Բայդենի վարչակազմը լուռ էր, Ադրբեջանը մեծացրեց հարձակումների ուժգնությունը: Փոքր զենքի դիպուկ հարվածը, օրինակ, վերածվեց սահմանից ականանետերի արձակման: Օգոստոսին ադրբեջանական ուժերը օրինակ վերցրեցին Իրաքում և Սիրիայում «Իսլամական պետության» գործողություններից և սկսեցին այրել հայկական բերքն ու խոտածածկ տարածքները։
Թե՛ Արցախի օմբուդսմենի գրասենյակը, թե՛ Կոլումբիայի համալսարանի Մարդու իրավունքների ուսումնասիրության ինստիտուտը սկսել են հավաքել ապացույցներ՝ լրջորեն փաստելով նման հարձակումները: Հայաստանի պաշտպանության նախարարությունը հայտնում է նաև իր զինծառայողների մահվան դեպքերի մասին:
Թերևս, ադրբեջանական ամենամեծ վիրավորանքը, այնուամենայնիվ, հայ ռազմագերիների պահումն ու խոշտանգումն է:
Թեև Պետդեպարտամենտը կարող է ժամանակ առ ժամանակ նրանց վերադարձի կոչեր անել, Ադրբեջանի իշխանությունները դրանք նույնքան հեշտությամբ են մերժում, ինչպես թալիբներն են անում Բլինքենի՝ Թալիբանի կաբինետի կազմման բազմազանության կոչերը: Ի վերջո, երբ Բլինքենը հրաժարվում է Ադրբեջանի դեմ պատժամիջոցներից, որպեսզի թույլ տա ամերիկյան ֆինանսների հոսքը Բաքու, ինչո՞ւ պետք է Ալիևը լուրջ վերաբերվի ամերիկյան հայտարարություններին: Բայդենը կամ Բլինքենը չեն կարող ակնկալել, որ Ռուսաստանը կամ Թուրքիան լուրջ վերաբերվեն իրենց, երբ
Բլինքենը չի պահանջում, որ Ռուսաստանը հրապարակի իր խաղաղապահ և մոնիտորինգային զեկույցները, ինչը, որպես Մինսկի խմբի անդամ, իրավաբանորեն պարտավոր է անել: Բայդենը դեռևս առարկայական քայլեր չի ձեռնարկել Թուրքիայի դեմ՝ անօդաչու թռչող սարքերում ամերիկյան բաղադրիչների օգտագործման համար, որոնք ուղղված են ոչ միայն հայերի, այլև քրդերի դեմ և, հավանաբար, Տիգրայի քրիստոնյաներին թիրախավորելու համար:
Բայդենն ու Բլինքենը կարող են թքած ունենալ ամերիկյան հեղինակության վրա, բայց դա միակ հարցը չէ, որ վիճարկվում է Հարավային Կովկասում: Ադրբեջանն ու Թուրքիան սկսեցին հարձակումը Լեռնային Ղարաբաղի վրա՝ ավելի քան մեկ դար առաջ Օսմանյան կայսրության նախագիծը շարունակելու համար: Լռությունը խրախուսում է նրանց և մյուսներին: Իրենց ձեռնարկած էթնիկ զտումների նախադեպը և դրան լուրջ արձագանքի բացակայությունը կարող են ապակայունացնել Հարավային Կովկասից այն կողմ գտնվող տարածքները: Այդպես է նաև ամերիկյան լռությունը՝ կապված թուրքերի ու ադրբեջանցիների կողմից սիրիացի ջիհադականների օգտագործման հետ, որոնցից ոմանք նախկինում ծառայել են «Իսլամական պետությունում» և «Ալ Քաիդա»-ում: Բայդենին և Բլինքենին պետք է ցույց տալ, որ սա կարմիր գիծ է: Իմաստ չունի նաև Ադրբեջանին ֆինանսապես պարգևատրելը, երբ այն այլևս այն կայուն, հանդուրժող դաշնակիցը չէ, որը ժամանակին կարծում էր Վաշինգտոնը, այլ ավելի ակտիվ գործունեություն է ծավալում ինչպես Ռուսաստանի, այնպես էլ Իրանի հետ:
Ժամանակն է պատժամիջոցներ կիրառել Ադրբեջանի նկատմամբ, քանի դեռ Ալիևը չի վերադարձրել վերջին հայ ռազմագերուն, չի հատուցել իր ագրեսիայի համար և պատասխանատվության չի ենթարկել յուրաքանչյուր ադրբեջանցի զինվորի՝ հայերին խոշտանգելու կամ մշակութային ժառանգությունը ոչնչացնելու համար»,-գրել է Մայքլ Ռուբինը:
Հետևեք մեզ տելեգրամում
